Vier meisjes gingen samen dansen drinken sjansen; ik was jarig en kreeg drie vriendinnen cadeau. Ik ken ze al decennia. Het was een dolle verjaardag, de beste in jaren. Vandaag vier ik er nog een, maar dan eentje bij verstek.
Vandaag had mijn moeder 70 moeten worden. Omdat weinig gaat zoals het zou moeten gaan, stierf ze op haar 64e. De drie vriendinnen waren toen op haar begrafenis, hielpen mij met het huis uitruimen, snoten mijn neus en hielden me vast. De vrouw van mijn leven was dood en zij namen haar rol over, verdeelden die over hun zes schouders – ik denk dat zo’n voorname verantwoordelijkheid alleen goed te dragen is als je ‘m deelt. Tenslotte zijn ze ook al de vrouw van andermans leven; dat van hun kinderen, hun mannen, hun ouders.
De zon schijnt schaamteloos. Dat doet-ie vaak op onze verjaardagen; mijn moeder en ik prezen onszelf altijd gelukkig met lente-kind zijn.
Over het weer heb je geen reet te zeggen, over wanneer je geboren wordt en uit wie ook niet. Over hoe het uitpakt tussen jou en je moeder… heb je daar iets in te kiezen? Een beetje, ja, dat denk ik wel. Je kunt, of je nou de moeder of de dochter/de zoon bent, er altijd voor kiezen om je best te doen voor elkaar. Soms pakt dat goed uit, soms helpt het geen zak.
“Tussen jou en je moeder kwam je nauwelijks, jullie band was heel sterk”, zei een van mijn moeder’s oude vlammen na haar uitvaart. Er klonk een troostrijk snippertje verongelijktheid in zijn stem.
Over doodgaan kun je heel soms zelf iets besluiten. Meestal niet.
Vrienden kun je wel zelf kiezen. En zij kiezen jou. Dat mijn vriendinnen al zo lang mij ook in hún leven willen hebben, dat ze ook ooit voor mij kozen, dat is het feest wat ik vandaag ga vieren. Vandaag, morgen, zolang ik leef.
