Ik kreeg een boek met brieven cadeau, getiteld ‘Brieven van Belang’. Dat is een vertaling van ‘Letters of Note’, een boek voortgekomen uit de website van brievenverzamelaar Shaun Usher. Soms volschietend las ik gisteravond en vanochtend in dat boek (de allerlaatste brief van Virginia Woolf aan haar man; de boze brief van Kurt Vonnegut aan een schooldirecteur die alle school copies van Slaughterhouse 5 in de schooloven had geflikkerd omdat het boek obscene was; en zelfs een brief van Ronald Reagan aan zijn zoon met goede raad over Het Huwelijk ontroerde mij) en was zeer tevreden met mijn cadeau.
Wat wonderlijk: iemand verzamelt brieven, handschriften, gek postpapier, tikt het een en ander uit en zet zijn antiquaria op internet. Dat blijken mensen leuk te vinden, ze linken naar hartelust door naar Ushers verzameldrift, andere vroeger-verlangers bloggen erover en dan komt er een papieren uitgever op het idee om er een kloek boek van te maken. Het wordt een bestseller, en het hele zaakje wordt nog eens overgedaan in NL-vertaling & opmaak.
Parbleu! Dus je hebt beganzeveerd perkament, vederlicht Royal Airmail-briefpapier, op Remingtons geramde correspondentie en dat alles digitaliseer je om een online publiek mee te plezieren en ergens na 2010 ziet een lijvig en overrompelend drukinktwerk het licht!
Toen dacht ik aan het charmante foldertje (‘flyertje’ klinkt te flimsy) wat al een paar maanden bij me thuis ligt. The Analog Sea Review vraagt schrijvers en beelders hun kunst op te sturen – per post natuurlijk – om zo een mooi ‘offline journal’ te maken, twee keer per jaar. Als je hun nieuwsbrief wil ontvangen, schrijf je ze een brief, naar een adres in Austin, Texas, of in Freiburg, Duitsland. En áls ze werk plaatsen, betalen ze: ‘from 50 to 200 EUR/USD’.
Wie zijn ‘we’, wil ik onderhand graag weten. Maar om dat te vragen, vind ik dat ik iets mee moet sturen, om bij te dragen aan wat volgens The Analog Sea Review een [..] emerging field of offline culture is.
Hoe doe ik dat? Op mijn laptop, stuk uitprinten en dan een envelop eromheen? Of zouden ze blijer zijn met een handgeschreven artikel? Of… wacht, een goede vriendin van mij heeft een typemachine, een echte Remington geloof ik, met een nog nét doorslaggevend typelint erin. Maar zo’n ding is niet te tillen, dus zal ik mijn stuk bij haar moeten tikken. En ze woont niet naast de deur. Een afspraak en een reisje dus. Voor je het weet wordt het dan te gezellig, of slaat de kat op tilt van honderd keiharde aanslagen per minuut. En herejee, zou er nog type-ex bestaan? Ik weet niet eens meer hoe je het spelt! …Tipp-Ex. Zo dus.
Een analoog avontuur! Ik begin met kijken of ik nog ergens typelint kan vinden. Op internet.