Een dikke 19 jaar geleden lag ik scheldend en tierend in het Sint Fransiscus. Ik moest een pre-kerstkind baren en vloekte iedereen stijf, ook het k*kind wat er maar niet uit wilde. Fast forward: alle betrokkenen kwamen dit decemberdrama te boven en vandaag is hij jarig.
Hij serveert stralend een feestmaal, zelfgemaakt. En om 00.00 uur klinken we en moet hij kiezen: eerst zijn moeder omhelzen, of eerst zijn vriendin? Met haar doet-ie al de hele avond kleefplakkus, dus ik mag eerst. En ik voel een rite de passage: dankzij zijn Eerste Liefde kan ik ontspannen. Zij overlaadt hem nu met cadeaus en bemoeienisjes en getuttel – ze borstelt zelfs zijn haar!
Ik ben off-duty. Ik mag gewoon mijn hoofd tegen zijn schouder leggen terwijl hij me fijnknijpt en ‘I love you mama’ zegt.
Zoals dat gaat met Kerst tel ik behalve zegeningen ook verliezen.
Wat is bovenstaande nu? Allebei?
Gezegend met een oudste zoon die z’n weg vind. Hand in hand met zijn meisje.
Gezegend dat hij er is. Deze december is voor andere moeders wreder.
Gezegend door de onvoorspelbare loop der dingen. Hoe onhandig, onredelijk en ontactisch ik het de afgelopen 19 jaar ook aangepakt moge hebben, aan de andere kant van de stad ligt nu een bijna-man in de armen van een toffe bijna-vrouw. Ze hebben elkaar onbekommerd lief.
Die kunst heeft-ie toch érgens afgekeken.
